Ερευνητική εργασία: αναζήτηση στοιχείων με λέξεις-κλειδιά για τους αγνοούμενους της Κύπρου, συσχέτιση του θέματος με την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Οι αγνοούμενοι της Κύπρου
Ο αριθμός των αγνοουμένων μετά από την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο το 1974 ήταν υψηλός, κοντά στους 1700. Αρκετοί από αυτούς βρέθηκαν θαμμένοι σε ομαδικούς τάφους. Τα οστά των περισσοτέρων ταυτοποιήθηκαν με τη μέθοδο του DNA τo 2008, και έγιναν πολλές κηδείες, γιατί τότε επιβεβαιώθηκε ο θάνατός τους. Μέχρι και την ταυτοποίησή τους θεωρούνταν αγνοούμενοι και όχι νεκροί, όπως και ο αγνοούμενος στο διήγημα "Η κηδεία το αγνοούμενου". Το γεγονός αυτό προκάλεσε θλίψη και πόνο στους συγγενείς που αναζητούσαν τα αγαπημένα τους πρόσωπα με μια φωτογραφία στο χέρι. Πολλές μανάδες πέθαναν χωρίς να λάβουν απάντηση. Κάτι αντίστοιχο διαβάσαμε και στο διήγημα "Πέθανε η καημένη, πριν πέντε χρόνια με τον μεγάλο της πόνο για μένα. Καταλαβαίνω ότι το μεγαλύτερο μαρτύριο ήταν να μην ξέρει αν ήμουν ζωντανός ή νεκρός. Να μη ξέρει αν θα ντυθεί στα μαύρα, αν θα με κλάψει..."
Μαρτυρία αναφέρει ότι «Η Αγγελική Κυπριανίδου έσκαψε μόνη της να βρει το πτώμα του άντρα της. Είχε το φύλλο πορείας πάνω του»…
Βαγγέλης Φ.& Μιχάλης Φ.
Αγνοούμενοι της Κύπρου – Παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων
Η εξαφάνιση προσώπου αποτελεί πολλαπλή παραβίαση των βασικών και θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Οι παραβιάσεις αυτές δεν περιορίζονταν στα δικαιώματα των αγνοουμένων προσώπων, αλλά επεκτείνονται και στα δικαιώματα των οικογενειών τους. Εκείνοι που διαπράττουν αυτό το έγκλημα δεν είναι ένοχοι μόνο για την εξαφάνιση των αγνοουμένων προσώπων, αλλά και για τη διαιώνιση της δυστυχίας των οικογενειών με το να μην αποκαλύπτουν πληροφορίες για την τύχη των αγαπημένων τους.
Η εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο και τα γεγονότα που ακολούθησαν ενέπνευσαν δημιουργούς όπως διηγηματογράφους να συγγράψουν έργα αποδίδοντας τον πόνο και τη δυστυχία του κυπριακού λαού. Η χειρότερη αγιάτρευτη πληγή της κυπριακής τραγωδίας είναι το ζήτημα των εκατοντάδων αγνοουμένων το οποίο ακόμα δεν έχει επιλυθεί. Επίσης χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το στήσιμο ενός χριστουγεννιάτικου δέντρου το οποίο αντί να είναι στολισμένο με φανταχτερά στολίδια και λαμπιόνια, από τα κλαδιά του κρέμονταν φωτογραφίες αγνοουμένων από την τουρκική εισβολή. Η παράσταση «Τρωάδες» του Ευριπίδη το 2017 ήταν μια διαμαρτυρία για τον παραλογισμό, τη βία και τις φρικαλεότητες του πολέμου και ένα αίτημα για ειρήνη, αλληλεγγύη και ανθρωπισμό. Στην παράσταση συμμετείχαν ηθοποιοί από διχοτομημένες πόλεις (Λευκωσία, Μοστάρ, Ιερουσαλήμ) καθώς επίσης από τη Συρία και την Ελλάδα. Πρόθεση της παράστασης ήταν να λειτουργήσει ως ένα διάβημα αναδεικνύοντας το θέμα της διχοτόμησης των πόλεων, της διαίρεσης των λαών αλλά και την ανάγκη της συμφιλίωσης.
Δέσποινα Σ.
Οι επίσημοι αριθμοί είναι 1.508 Ελληνοκύπριοι και 453 Τουρκοκύπριοι σ’ αυτούς περιλαμβάνονται άμαχοι, γυναίκες και μικρά παιδιά. Με βάση αποδεικτικά στοιχεία, όλα αυτά τα άτομα εξαφανίζονται κατά ή και μετά την τουρκική εισβολή στις περιοχές, που κατέλαβαν τα τουρκικά στρατεύματα. Για πολλά απ’ αυτά τα άτομα υπάρχουν μαρτυρίες από αυτόπτες μάρτυρες και διεθνείς Οργανισμούς, που βεβαιώνουν τη σύλληψή και την κράτησή τους για ένα χρονικό διάστημα σε τουρκικές φυλακές. Σε ανθρώπινους όρους, η πιο οδυνηρή επίπτωση της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο το καλοκαίρι του 1974 είναι το τραγικό ανθρωπιστικό πρόβλημα των αγνοουμένων προσώπων και των οικογενειών τους.
Κατά τη διάρκεια και μετά την τουρκική εισβολή, χιλιάδες Ελληνοκύπριοι είχαν συλληφθεί και κρατηθεί σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στην Κύπρο από τον τουρκικό στρατό και τους Τουρκοκύπριους παραστρατιωτικούς, που ενεργούσαν υπό τις οδηγίες των Τούρκων στρατιωτικών. Επιπρόσθετα, πάνω από 2000 αιχμάλωτοι πολέμου είχαν μεταφερθεί παράνομα στην Τουρκία και κρατηθεί σε τουρκικές φυλακές. Κάποιοι από αυτούς δεν αφέθηκαν ελεύθεροι κι εξακολουθούν να αγνοούνται. Εκατοντάδες άλλοι Ελληνοκύπριοι, τόσο στρατιώτες όσο και πολίτες (περιλαμβανομένων ηλικιωμένων, γυναικών και παιδιών) εξαφανίστηκαν σε περιοχές υπό τουρκική κατοχή και είναι σήμερα αγνοούμενοι. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις υπάρχουν καλά τεκμηριωμένες μαρτυρίες ότι τα αγνοούμενα πρόσωπα εθεάθησαν για τελευταία φορά ζωντανά στα χέρια του τουρκικού στρατού. Στόχος της κυβέρνησης είναι να διακριβώσει την τύχη κάθε αγνοούμενου προσώπου στη βάση συγκεκριμένων αποδείξεων.
Για αυτό το λόγο, η κυβέρνηση δεν μπορούσε να αποδεχθεί «την υπόθεση του θανάτου» ως λύση αυτού του ανθρωπιστικού προβλήματος. Κάτι τέτοιο είναι αντίθετο προς τις ανθρωπιστικές αρχές και την πρακτική, καθώς δεν απαντά στο νόμιμο δικαίωμα των οικογενειών, να πληροφορηθούν για την τύχη των αγαπημένων τους με πειστικό και καθοριστικό τρόπο και να τους δοθούν τα λείψανά τους για την πρέπουσα ταφή, αν αποδειχτούν νεκροί.
Η εξαφάνιση προσώπου αποτελεί πολλαπλή παραβίαση των βασικών και θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Οι παραβιάσεις αυτές δεν περιορίζονται στα δικαιώματα των αγνοουμένων προσώπων, αλλά επεκτείνονται και στα δικαιώματα των οικογενειών τους. Εκείνοι που διαπράττουν αυτό το έγκλημα δεν είναι ένοχοι μόνο για την εξαφάνιση των αγνοουμένων προσώπων, αλλά και για τη διαιώνιση της δυστυχίας των οικογενειών, με το να μην αποκαλύπτουν πληροφορίες για την τύχη των αγαπημένων τους.
Η ελληνοκυπριακή πλευρά έθεσε ως ένα καθαρά ανθρωπιστικό θέμα, που έπρεπε να συζητηθεί και να επιλυθεί κατά προτεραιότητα. Δυστυχώς η στάση της τουρκικής πλευράς δεν ήταν η αναμενόμενη.
Απέφευγε συστηματικά με διάφορες προφάσεις να συζητήσει σοβαρά το θέμα και να δώσει στοιχεία για την τύχη των Αγνοουμένων, αγνοώντας τις διεθνείς παραδεκτές αρχές και διακηρύξεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Κλειώ Π. Κωνσταντίνα Κ. Διονυσία Μ. Βασιλική Μ.
ΠΗΓΕΣ:
- https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B3%CE%BD%CE%BF%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CE%B9_%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD_%CE%9A%CF%8D%CF%80%CF%81%CE%BF
- https://www.ethnos.gr/World/article/119601/toyrkikheisbolhsthnkypro46xroniaapotoegklhmatoyattila2
Εργασία: Πώς συνομιλούν οι εικόνες με το διήγημα; Ποιες σκέψεις και συναισθήματα σου δημιουργούνται;